Od rimskih Luperkalija do Dana Svetog Valentina

Luperkalije

Iako je nakon pogibije imperatora Julijana, 363. godine, došao kraj verskoj toleranciji, a hrišćanstvo se zauvek učvrstilo kao zvanična i jedina religija Carstva, preobraćeni pagani nisu odmah napustili tradiciju i praksu svojih predaka, uključujući tu i drevni praznik plodnosti, poznat pod imenom Luperkalije, koji se slavio od 13. do 15 februara.
U „Istoriji opadanja i propasti Rimskog Carstva“, britanski istoričar Edvard Gibon navodi da su se Luperkalije praznovale u Rimu i tokom vladavine cara Antemija (467-472), verovatno na isti način kao i u doba prvih rimskih kraljeva. Procesiju su predvodila dva sveštenika, poznata kao Luperci („vučja braća“), dok su obnaženi mladići i gradski činovnici trčali ulicama udarajući građane kožnim remenom. Žene i devojke bi im namerno preprečile put, jer se verovalo da njihov udarac garantuje plodnost i uspešan porođaj.

Dvadeset četiri godine nakon smrti cara Antemija, papa Gelasije zabranio je Luperkalije, umesto kojih je počeo da se slavi praznik u čast Svetog Valentina, rimskog sveštenika pogubljenog 14. februara 269. godine po naređenju Klaudija II Gotskog.
Međutim, da bi od kulta plodnosti postao Dan zaljubljenih bilo je potrebno da prođe još devet vekova, jer je tek Džefri Čoser 1382. godine u poemi „Ptičija skupština“ (The Parliament of Birds) doveo u vezu romantičnu ljubav sa praznikom Svetog Valentina:

For this was on Saint Valentine's Day,
when every bird cometh there to choose his mate.
(Jer to beše na Dan Svetog Valentina,
Kada svaka ptica dođe da potraži svoga druga)